Η τέχνη του δρόμου είναι το ανυπάκουο παιδί του καλλιτεχνικού κατεστημένου και «παρανομεί» για να μας αφυπνίσει σε κάθε μας βήμα στην πόλη. Ένας νέος εκφραστής της αστικής τέχνης και της political art, που βάφει υπογράφοντας ως bleeps.gr, χρησιμοποιεί τη γλώσσα του δρόμου για να στείλει μηνύματα στους περαστικούς χωρίς απλά να τους «χαρίζει εικόνες». Η πόλη μετατρέπεται σε έναν απέραντο καμβά έκφρασης κατά του καταναλωτισμού, της θρησκείας και των πολιτικών.

Ads

Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου

Πώς ξεκινάει η ενασχόλησή σου με τη street art;

Η πρώτη μου επαφή έγινε στην Αγγλία, όπου έμενα για κάποια χρόνια και είχα αναμειχθεί στη σκηνή του Bristol, η οποία έχει βγάλει καλλιτέχνες όπως ο Banksy, ο Inky και ο 3D. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα δημιούργησα αυτό το εγχείρημα το 2006, το οποίο δεν το βλέπω ως κάτι προσωποποιημένο. Υπάρχει ένας πυρήνας παιδιών που με βοηθάνε στο δρόμο αλλά αυτό είναι ανοιχτό και στηρίζεται στην καλή διάθεση και τη φιλία και όχι σε κάποιο προσωπικό στόχο.

Μπορεί η αστική τέχνη να αρκείται σε μια αισθητική παρέμβαση ή πρόκειται περισσότερο για ένα κοινωνικό μήνυμα;

Προσωπικά συνδέομαι ιδεολογικά με το κίνημα της political art, το οποίο υπάρχει από την εποχή της μοντέρνας τέχνης. Για παράδειγμα και η «Γκουέρνικα» του Πικάσο είναι ένα έργο που ανήκει στο κίνημα της political art. Βλέπω τη street art ως μία κατάθεση, σαν ένα κοινωνικό ημερολόγιο. Η εικαστική παρέμβαση στην πόλη μοιάζει σαν ένα περιτύλιγμα χωρίς δώρο. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να περνάς κάποια μηνύματα στους περαστικούς και όχι απλά να τους χαρίζεις μια εικόνα, γιατί αυτό το κάνει και η διαφήμιση. Η τέχνη του δρόμου είναι ένα κοινωνικό ημερολόγιο σε δημόσια έκθεση.

Ποιες περιοχές επιλέγετε συνήθως για να «αφήσετε το στίγμα σας»;

Κινούμαστε στο κέντρο, στα προάστια, στην ύπαιθρο, εκτός Αθήνας, όπως Θεσσαλονίκη, Κρήτη αλλά έχουμε κάνει έργα και στο εξωτερικό, όπως στην Αγγλία, στη Γαλλία και στην Πορτογαλία. Δεν κυνηγώ τα εμφανή σημεία, παρ’ όλο που σε ένα πολυσύχναστο σημείο θα το δουν πιο πολλοί, αλλά το μαζικό δε με ενδιαφέρει. Στις περισσότερες αστικές συνοικίες της πόλης έχω κάνει λίγες παρεμβάσεις γιατί φυλάγονται καλύτερα. Τώρα έχω κάτι κατά νου που θα μπορούσε να με οδηγήσει μέχρι και στη φυλακή. Ίσως να μεταφέρω την τρομολαγνεία που εντέχνως περνάει στο κέντρο και σε αυτές τις περιοχές, με τις εικόνες μου.

Η τέχνη του δρόμου πέφτει συχνά θύμα καταστολής και λογοκρισίας;

Προσωπικά έχει τύχει να μου σβήσουν πολλές φορές έργα στο δρόμο, όχι όμως με δημοτική παρέμβαση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον αλλά θεωρώ ότι αυτό το είδος τέχνης ενοχλεί γιατί στρέφεται εναντίον των ηθών και του κατεστημένου, με αποτέλεσμα να υπάρχει μιας μορφής λογοκρισία. Το έργο με τους ιερείς, για παράδειγμα, άντεξε μόλις τρεις μέρες και έπειτα σβήστηκε μάλλον από κάποιον θρησκευόμενο. Όσο για την αστυνομία, μας έχει σταματήσει κάποιες φορές αλλά ήταν συζητήσιμοι και δε μας δημιούργησαν πρόβλημα.

Ο «δρόμος», κατά τη γνώμη σου, θα μπορούσε να μπει σε γκαλερί;

Δεν έχω συνεργαστεί με γκαλερί και δε θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αλλά έχει να κάνει και με το χαρακτήρα της, δηλαδή αν υπήρχε μία γκαλερί που θα εξέφραζε έναν πιο εναλλακτικό χαρακτήρα με αυθεντικό τρόπο, όχι απλά και μόνο για να πουλήσει, θα το σκεφτόμουνα. Έχω συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αλλά η φύση τής τέχνης μου είναι τέτοια που δε θα ταίριαζε σε ένα σαλόνι αστικού ή νεοαστικού σπιτιού.

Η «νομιμοποίησή» της τής στερεί ένα μέρος της ελευθερίας του λόγου της ή την καθιστά εμπορική;

Θεωρώ ότι πολλοί street artists χρησιμοποιούν το δρόμο απλά ως ένα τρόπο διαφήμισης. Νομίζω ότι η αισθητική παρέμβαση στο αστικό αθηναϊκό τοπίο μοιάζει σαν να θες να μακιγιάρεις μια γριά εκατό χρονών. Είσαι τελείως εκτός πραγματικότητας και απλά εξυπηρετείς μια φαινομενική αισθητική. Όσο πιο εύπεπτο είναι το έργο κάποιου καλλιτέχνη, τόσο πιο εύκολα μετατρέπεται σε εμπορικό αγαθό. Η τάση που υπάρχει τελευταία είναι αυτή των έργων μεγάλου μεγέθους, τα οποία πρέπει να γίνουν με ανάθεση, γιατί δε θα μπορούσε κάποιος, για παράδειγμα, να βάψει παράνομα την πλευρά μιας πολυκατοικίας, και αυτό συμβάλλει τελικά στο να χάνεται η πιο ελεύθερη τέχνη, που κρύβει νοήματα.

Χρησιμοποιείς χαρακτηριστικά ένα κοριτσάκι που σαλπίζει. Ποιος είναι ο συμβολισμός πίσω από αυτό;

Ήθελα να συνδυάσω την παιδικότητα με τη σημασία που δίνω στη μουσική παιδεία. Επιπλέον, να του προσδώσω έναν εμβατηριακό χαρακτήρα με την έννοια της έλευσης. Γι αυτό επέλεξα ένα κοριτσάκι, που υποδηλώνει το καινούριο και την αλλαγή. Με ενδιαφέρει η διερεύνηση της παιδικότητας, η οποία χάνεται, και πώς θα μπορούσε αυτή να γίνει μία ψυχική παρέλαση.

Κάποιος περαστικός μπορεί να αναγνωρίσει τα έργα σου στους δρόμους και από τις φιγούρες τής μυθολογίας και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Γιατί επιλέγεις να τις εντάξεις στη street art;

Ζώντας στο εξωτερικό είδα ότι, το «εγώ» του Έλληνα τον κάνει να ξεχνάει ότι δεν είναι παρά μια πολύ μικρή επαρχία της ευρύτερης Δυτικής «αυτοκρατορίας». Υπάρχει μία προσκόλληση στο παρελθοντικό στοιχείο, χωρίς να το αλλάζουμε θεωρώντας το ιερό, ή μία άκριτη ταύτιση με ξένα πρότυπα. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να εντάξω το αυθεντικό ελληνικό στοιχείο -έτσι όπως το κατανοώ ιστορικά- στο σήμερα, αφομοιώνοντας και ξένα πολιτισμικά στοιχεία, όπως η street art. Με ενδιαφέρει να το δω συμβολικά: αν για παράδειγμα βάλω στην Αφροδίτη της Μήλου μία μάσκα από το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» του Κιούμπρικ, παρουσιάζεται ταυτόχρονα το αγνό στοιχείο της δημιουργικότητας της καλλιτεχνικής εκείνης περιόδου αλλά και ότι το έχουμε απολέσει σήμερα και μένει σαν ένα κύκνειο άσμα, που χρησιμοποιείται από τον Έλληνα όταν πεθαίνει, για να παρατείνει την ανάσα του.

Περισσότερη τέχνη του δρόμου στο: www.bleeps.gr