«Έφυγε από τη ζωή ο χορογράφος και χορευτής Γιάννης Μέτσης. Ηταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και δάσκαλος. Το πάθος και την αγάπη του για τον κλασικό χορό τη μετέδωσε σε εκατοντάδες παιδιά. Ενα από αυτά ήταν και η κόρη μου. Η σχολή του στο Μουσείο είχε γίνει το “στέκι μας” για επτά ολόκληρα χρόνια»…

Ads

Της Φωτεινής Μπάρκα από την Ελευθεροτυπία της 9/8/2010

Μαμάδες, με ενήλικες πια κόρες, θυμούνται τρυφερά τον Γιάννη Μέτση και γράφουν σημειώματα στο Facebook. Επαγγελματίες χορευτές τον αποχαιρετούν συγκινητικά στις δικές τους ιντερνετικές σελίδες, όπως ο Κωνσταντίνος Μίχος. Η Αποστολία Παπαδαμάκη εξομολογείται ότι όνειρό της ήταν να δημιουργήσει ένα έργο που θα το χόρευε ο Γιάννης Μέτσης. Κι εμείς τον θυμόμαστε, πάντα κομψό και ευγενικό, να παρακολουθεί παραστάσεις σύγχρονου χορού στο Φεστιβάλ Καλαμάτας, στο Μέγαρο κ.α.

Η μηχανή αναζήτησης, το ψαχτήρι, δεν βγάζει ούτε μία συνέντευξή του. Στην εποχή της υπερέκθεσης και του Ιντερνετ, ο Γιάννης Μέτσης μάς ξέφυγε. Δεν έχουμε ούτε μία φράση του… Μόνο αναμνήσεις και φυσικά τα γεγονότα.

Ο 79χρονος Γιάννης Μέτσης, που άφησε την τελευταία του πνοή από πνευμονικό οίδημα την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα, στο εξοχικό του σπίτι στην Εύβοια, ήταν μία από τις μεγαλύτερες μορφές του κλασικού χορού στη σύγχρονη Ελλάδα. Υπήρξε εξαιρετικός χορευτής, διακεκριμένος χορογράφος και ανεκτίμητος δάσκαλος. Διέπρεψε ως χορευτής στο εξωτερικό, όταν η παρουσία Ελλήνων καλλιτεχνών στον χώρο ήταν μηδαμινή και υπήρξε στυλοβάτης του μπαλέτου της ΕΛΣ. Η κηδεία του έγινε το Σάββατο στο Α’ Νεκροταφείο.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1931. Βάκουλης Γιάννης ήταν το πραγματικό του όνομα. Πολύ νέος άρχισε μαθήματα μπαλέτου και μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο. Το 1950 προσλήφθηκε στην ΕΛΣ ως πρώτος χορευτής. Πήρε μέρος και σε παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου.

Το 1954 πήγε στο Παρίσι, όπου μαθήτευσε πλάι σε φημισμένους δασκάλους (Πρεομπραζένσκα, Περετί, Εγκορόβα). Το 1954 βρέθηκε στα Μπαλέτα Ρολάν Πετί και το 1955-56 στα Μπαλέτα του Μαρκήσιου ντε Κουέβας (Παρίσι). Το 1955 προσκλήθηκε ειδικά από το Φεστιβάλ Αθηνών ως πρώτος χορευτής και συμμετέχει με το Γερμανικό Μπαλέτο Κρόιτσμπεργκ. Το 1956-58 συνεργάστηκε με τα Μπαλέτα Ραμπέρ (ως χορευτής, έκτακτος καθηγητής και χορογράφος).

Χόρεψε ολόκληρο το κλασικό ρεπερτόριο («Λίμνη των Κύκνων», «Καρυοθραύστης», «Συλφίδες», «Ζιζέλ», «Κοπέλια» κ.λπ.), καθώς και σύγχρονα έργα, με τα διασημότερα ονόματα στα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά κέντρα (Λονδίνο, Παρίσι, Εδιμβούργο, Βρυξέλλες κ.ά.). Περιόδευσε στην Ευρώπη, την ΕΣΣΔ και στην Κίνα, ενώ εμφανίστηκε στην αγγλική και άλλες ευρωπαϊκές τηλεοράσεις.

Το 1958 επέστρεψε στην ΕΛΣ ως σολίστ και χορογράφος. Τότε δημιούργησε και τη δική του σχολή μπαλέτου. Το 1960 καλείται στα Μπαλέτα Λαμπέρ, αναλαμβάνοντας παράλληλα και για έναν χρόνο θέση διευθυντή, πρώτου χορευτή και χορογράφου στο ιρλανδικό Theatre Ballet του Κορκ. Το 1961-1962 επισκέπτεται τη Ν. Υόρκη και διευρύνει την κατάρτισή του κοντά στον Μπαλανσίν (New York City Ballet), την Περιοσλάβεκ (American Ballet Theater) και τη Μάρθα Γκράχαμ. Επέστρεψε στην Ελλάδα και την ΕΛΣ ως πρώτος χορευτής, χορογράφος και καθηγητής χορού.

Το 1964 μετέφερε τη σχολή του στο Ελληνικό Ωδείο και ένα χρόνο αργότερα ίδρυσε τη «Χορευτική Ομάδα Γιάννη Μέτση» (το κατόπιν «Πειραματικό Μπαλέτο Αθηνών»). Και το 1969 την «Ιδιωματική Σχολή Γ. Μέτση», που γίνεται διεθνές κέντρο εκμάθησης του Μπαλέτου. Το 1972 φεύγει από την ΕΛΣ και αφοσιώνεται στο «Πειραματικό Μπαλέτο Αθηνών» (για το οποίο μεταξύ άλλων χορογραφεί τη «Μικρή λευκή αχηβάδα» του Χατζιδάκι, τα «Δέκα Σκίτσα για έγχορδα» του Σκαλκώτα, τις «2 Σονάτες και 1 Τρίο» του Θεοδωράκη, το «Κοντσερτίνο» και το «Ντούο» του Αντωνίου, τη «Δίκη των Ατρειδών» και το «Τετραγράμματο» του Μαραγκόπουλου). Το 1981 μετείχε στην ίδρυση του Μπαλέτου Αθηνών (για το οποίο, μεταξύ άλλων, χορογράφησε στο Φεστιβάλ Αθηνών και τις «Βάκχες» του Αντωνίου). Επιστρέφει στην ΕΛΣ ως έκτακτος χορογράφος και από το 1983 ανήκει στο διδακτικό προσωπικό της Κρατικής Σχολής Ορχήσεως.

Υπήρξε στέλεχος πολλών σωματείων, ακαδημιών και καλλιτεχνικών επιτροπών. Δώρισε ολόκληρο το αρχείο του στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα της Βάσως Παπαντωνίου στο Ναύπλιο. Η «Αΐντα» του Βέρντι, που παρουσιάστηκε πρόσφατα από τη Λυρική στο Ηρώδειο, ήταν η ιστορική παραγωγή του 1991, την οποία και είχε χορογραφήσει ο Γιάννης Μέτσης.